تنهاترین تنها

ملالی نیست جز حسرت یک خنده ی از دل از آن زمان که رفته ای دیگر چشم به آسمان ندوخته ایم تا بیابیم ستاره ای که نشان می دادی دیگر کسی سراغ آسمان را هم نمی گیرد که بغض آلود است و ابری اما ، نه بارانی و نه اشکی همه سر به لاک غم دارند شاعران از فراق می گویند شهر از ترانه غم آذین است و تو باور نمی کنی که همگان خاموشند همگان لب دوختند تنها گروهی مد هو شند ما هستیم و اندوهی مداوم که گاه باور وعده های پوشالی از یادمان می برد که غمگینیم خانه ها سوت و کورند کوچه ها پائیزیست شهر در دست بی تدبیری است و عشق ، واژه جان گیریست که حقیقت بی پروائیست هرکه خدا جوی است درد مند است و هر که از خدا دور است فرهمند است ب تنهاترین تنها ...

شاهد مرگ غم انگیز بهارم چه کنمابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنمنیست از هیچ طرف راه برون شد ز شبمزلف افشان تو گردیده حصارم چه کنماز ازل ایل و تبارم همه عاشق بودندسخت دلبسته ی این ایل و تبارم چه کنممن کزین فاصله غارت شده ی چشم تو امچون به دیدار تو افتد سرو کارم چه کنمیک به یک با مژه هایت دل من مشغول است تنهاترین تنها ...

تنهاترین تنها ...

تنهاترین تنها ...

تنهاترین تنها ...

تنهاترین تنها ...